บทที่ 11

ดุลย์ตะลึง “เดี๋ยวนะ นี่เธอเอาจริงดิ?”

อัญชนีกำลังกินผลไม้ แก้มขาวๆ ของเธอป่องออก แต่สีหน้ากลับดูเย็นชาอย่างยิ่ง

“ฉันจำเป็นต้องโกหกเธอด้วยเหรอ?”

อวดดีชะมัด!

ดุลย์ทนดูสีหน้าแบบนั้นของเธอไม่ไหว ทำเป็นผู้ทรงภูมิไปได้ เขากัดฟันพูด “งั้นพวกเราจะรอดูข่าวดีจากเธอก็แล้วกัน!”

อัญชนีก็ไม่สนใจเขาอีก

ดุลย์กัดฟั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ